Na onze lange eerste dag was ons eerste nachtje in de camper een broodnodige inhaal-nachtje. Bij het wakker worden kon je 50 meter verderop een stijger oplopen en zeehonden hun ochtendbaantjes zien trekken. Daarna in het zonnetje met een hippiemevrouw gepraat die ons adviseerde over de ins- and outs van de Wescoast. Op een gegeven moment zei ze dat we absoluut niet naar Las Vegas moesten gaan, dus hebben we haar weg gebonjourd. Nadat de Havenmeester zijn centjes kwam innen en zijn versie van de ideale Westcoast-route gaf (rude Americans, wat?) zijn we vetrokken. Bijl zijn eerste kilometertjes, dus het was even spannend. De Havenmeester gaf ons de tip om naar Big Sur te rijden. Dit lag op onze route langs de kust richting South en was zeker de moeite. Na een flink heuvelachtig ritje kwamen we aan bij een Big Sur 'dorpje'. Een pompstation en een hotel/restaurant. Een enorm idyllische omgeving met kabbelende beekjes en enorme bergen op de achtergrond. In het restaurant hebben we even stevig gelunched (Spareribs!!!) en daarna zijn we naar het riviertje gelopen. Het motel had het brilliante idee om stoelen in het beekje te zetten, pootje baden dus ;). Tijdens dit tafereel werden we aangesproken door Jenny, een vrouw op haar aniversary met een licht spirituele tongval. Ze beweerde dat het opstapelen van steentjes een vergeten ritueel in Big Sur was en dat wij het moesten opstarten en onderdeel van Big sur moesten worden. En zo geschiede! Ook deze dame gaf ons een uitgebreide route en uitleg van de highlights ( ze bleek bij een radio reisprogramma gewerkt te hebben).

Onze weg vervolgde zich verder down South richting Morro Bay (aanbevolen door de hippiemevrouw). Wat volgde was een s-ch-it-ter-ende route langs de kust met winding roads. De wegen waren erg gaaf om te rijden en het uitzicht was elke minuut anders en amazing! Na een aantal uur te hebben gereden werd de route nog heftiger. De bochten werden nu echte haarspelden en de weg werd steeds slechter. En toen gebeurde het. DISASTER! Na het afrijden van een vrij stijl heuveltje (ENORME berg) kwam er een onverwacht hobbeltje in de weg ons lastig vallen. De camper stuiterde alle kanten op en de keukenkastjes vlogen open, wat resulteerde in een gehalveerde inventaris. De hele inhoud van de camper was 3 meter naar links/rechts geschoven, maar alles deed het nog. Na iets voorzichtiger te gaan rijden werd de route NOG intensiever. Bochtjes met 15mph met een 25ft camper maken, met links een klif (rock slide danger,nice) en aan de rechterzijde een afgrond..

Tijd voor een rijderswissel want Daaf was kapot. Bij puur toeval stopte we bij een strand waar 1x per jaar de Zee-olifanten (ja, die) het strand op waggelen om een feestje te bouwen. Toch even leuk meegepikt. De resterende 45ml richting eindpunt waren veel vlakker, en gingen snel voorbij. Eenmaal aangekomen in Morro Bay had de GPS ons weer eens in het ootje genomen en ons naar een willekeurig lege straat gestuurd ipv een campinground. Na enige navraag bij mogelijk de grootste homo van de US (Jefffreeeeehj van de Blaba motel), zijn we verder gereden op zoek naar een camping.. Uiteindelijk vonden we Bay Pines campinggrounds alsnog (onze eerste keus) en waren hoopvol voor een plekje. Helaas, kantoor gesloten...

Gelukkig was er nog iemand en deze mevrouw kon ons DE LAATSTE plek aanbieden! Dolgelukkig onze camper geparkeerd en direct onze aarzen in het zwembad geparkeerd. Er bleek ook nog een Jacuzzi aanwezig te zijn, dus na de gehele dag in de bergen te bikkelen, lagen we nu in de Cali-zon in een jacuzzi..

Na een tijdje kwam er een vrouw met haar 2 dochters bijzitten en we raakten een beetje aan de praat. Later kwam de man van het gezin er ook nog bij, Randy heette ie en hij was Police occifer (!).

De volgende mooie situatie ontvouwde zich. Wilfried en Daaf praten er lustig op los met de vrouw en haar dochters totdat Randy aan kwam lopen.. Ow, this is my Husband, he's a law enforcement occifer.. Een ijzige stilte volgde..

Randy bleek een geschikte gozer voor een occifer. Nadat we vertelden in het centrum wat te willen gaan eten en informeerden of er een taxi of tram of iets dergelijks beschikbaar was bood Randy aan ons naar het centrum te brengen en halen. We kenden deze mensen net een half uur en ze wilden ons gewoon rustig heen en weer rijden naar het centrum... En zo geschiedde, een uurtje later zaten we met ze allen in Randy's enorme pickup truck richting het centrum. Hij raadde ons nog een snacktent aan waar ze Roast Beef serveerde, zijn favoriet. In het centrum van het pittoreske vissersdorpje aangekomen besloten we zijn raad op te volgen en deze Roast Beef te proberen. Een enorm broodje met vlees en kaas kregen we op ons bord op vertoon van een gele stok (Don't ask...). Een smakelijke maaltijd volgde en hierna besloten wij het dorpje een beetje verkennen. Toen we een stuk rondwandelde kwamen we een winkel tegen die de naam 'De Winkel' droeg in een plaza genaamd the Dutchmans Landing. We hebben dus een eigen plek in Morro Bay!! Daarna wat rondgelopen en een rock bar binnen gelopen. Hier nog maar eens een Budweiser besteld en een cool Blues bandje bekeken. Hierna begonnen we toch wat in te storten.. Dus was het toch maar weer tijd om Randy op te bellen om ons op te pikken in het centrum. De sympathieke occifer stond binnen 10 minuten op de afgesproken plek en bracht ons weer terug naar onze camper. Na een hug van Renee en een hand van Randy keerde we terug naar de camper om jullie te voorzien van dit verslag en het verslag van de afgelopen twee dagen. Het eerste draadloos internet wat we tegenkomen tot nu toe...de volgende dagverslagen zien jullie wel weer verschijnen bij het volgende draadloos internet punt. Wij gaan nu slapen en ons opmaken voor een nieuwe avontuurlijke dag. Have a good one!