Thuis!

Zoals sommige van jullie al wel wisten zijn we weer thuis aanbeland. Helaas konden we dagen na Milaan geen regelmatige internet toegang meer krijgen/ geen stroomaansluiting/ geen tijd om te typen, daardoor missen jullie nu een hele week.

Vanaf vandaag zullen we de resterende verhalen (+fotos!) uploaden zodat jullie weer kunnen lachen om onze fratsen! =P

Later Daaf, Kev en Wil

Dag 9: Travailler en France!.... ??

Na ons verlengde bezoek aan Italie was het nu wel hoog tijd om een ander land te bezoeken! Van Milaan naar Genova aan de kust en dan via de kust Frankrijk binnen rijden was het plan!

Bij aankomst aan de kust was gelijk al duidelijk waarom menig Nederlander het altijd heeft over Zuid-Frankrijk! Coole boulevards en supermooie stranden met palmbomen! Wij waren uiteraard gelijk verkocht en probeerden gelijk de auto ergens te parkeren. Echter het was on-ge-loof-lijk druk! Elk hoekje waar ook maar een auto in paste (of net niet) was een auto ingepropt!
Hmm, dan maar doorrijden langs de kust naar een ander plaatsje. Maarja, precies hetzelfde verhaal gold hier. Dan maar es zoeken naar hotels, want even blijven willen we hier toch wel! Wellicht heeft het hotel een parkeerplek. Na een flink aantal hotels afgegaan te zijn kwamen we er achter dat het een Italiaanse feestdag of iets dergelijks was. Dus iedere spaghetti-eter met een zwembroek en een auto/scooter/fiets/step is naar de kust getrokken.

Inmiddels was het al middag geworden, dus we moesten gaan verzinnen wat we wilde gaan doen. Verder de kust Frankrijk inrijden, met de grote kans dat het overal zo superdruk is, of landinwaarts rijden, weg van de drukte. We kozen voor de 2^e optie en hadden een route van Truus gehad richting het grootste kleine gehucht wat in de buurt lag. Dit was nog wel 2uur rijden ongeveer, dus daar zou het moeten gebeuren!
Na een stukje snelweg kwamen we al snel in de bergen terecht. De smalste bochtjes en haarspelden leidde ons langs de kleinste dorpjes en streekjes. We waren nu zo ver van het toerisme af, dat iedereen ons aankeek alsof we van chocola gemaakt waren! In de gehuchtjes waar we doorheen reden ook maar naar hotels gezocht, maar deze waren allemaal “complet”, vol dus. Uiteraard spreken ze in die gehuchten 0 engels, dus het ging allemaal weinig soepel!

Dan maar doorrijden naar het eindpunt, het grootste gehucht wat in de buurt van de kaart lag. Dit bleek echter niet bepaald groot te zijn (jawel een klein gehucht dus).
Het mooie van dat stukje van Italie was, dat er af en toe een bord verscheen met hotel een bepaalde richting op. Goed, die richting op rijden dan maar.. Prompt is er nergens een bord meer, en ook geen hotel te zien. Op deze manier hebben we een enorme route over een smal bergweggetje gereden voor uiteindelijk niets. Dit weggetje was zelfs zo smal, dat er op een gegeven moment een stoplicht stond, waar we erg langs moeste wachten. We vonden het al vreemd, maar het was daar gewoon zo smal, dat maar 1 richting tegelijk over het stuk kon rijden.

Tja, wat nu? Dan maar terug naar het gehuchtje, nog enigszins beschaving. Er resteerde eigenlijk nog 2 opties: een camping of wild kamperen! Maarja, erg veel keus uit campings was er niet. We zijn nog wel naar 1 toe gereden, maar weer waren er meer borden dan campings (1 bord, 0 campings =P ). Goeeeed, dan maar ergens de tenten opzetten en kijken of we de nacht overleven! Het begon ondertussen al laat te worden en we moesten nog een geschikt plekje zoeken om te onze tenten neer te kieperen. Het is in Italie officieel niet toegestaan om te kamperen, dus het moest een beetje beschut zijn, maar liever ook niet tussen de beren en bloeddorstige konijnen!

Uiteindelijk vonden we een soort parkeerplaats met daarbij een grasveld met speelapparaten voor kinderen. Dit leek als een stopplaats voor mensen die door de bergen reisden, aangezien er een flink aantal campers stonden. Eerst maar wat eten regelen, want we wilden toch wel wachten tot het donker was om de tenten op te zetten. En, niet onbelangrijk, we hadden 0.0 eten bij ons. Gelukkig was de beschaving we zover ontwikkeld in dit gehuchtje dat ze een restaurant hadden, en nog een goede ook! Vrij luxe was het allemaal, dus we waren ook verbaasd (en licht beschaamd) toen wij daar binnen kwamen in onze bezwete-korte broeken dragende- ongeschoren- toeristenkloffie. Uiteindelijk erg vriendelijke bediening en nog goed gegeten ook! Vooral Daaf had een goddelijk (ja goddelijk ja) nagerecht van Wilde Bosvruchten en Frambozen!

Na gegeten te hebben was het tijd om op straat te gaan leven! We waren net echte zwervers, het donker ingestuurd zonder dak boven ons hoofd. Vergeet voor het gemak even de dikke Volvo, iPods, laptop en mobiele telefoons, we waren zwervers!

Tentjes opzetten in een donker hoekje van het grasveld, zodat we vanaf de weg niet waren te zien (want policia!) en hopen dat niemand er wat van zei.
De parkeerplaats was niet de enige reden dat die plek kozen, er stond namelijk ook een groot fort vlak ernaast. Overdag kon je hier naar binnen, en wij hadden goede hoop dat deze ‘s nachts niet afgesloten zou zijn, en een mooi avontuur zou kunne opleveren! Zo gezegd, zo gedaan, wij ging het fort in. Wil gewapend met zijn camera in Nightvision modus waren we klaar om onze eigen thriller te schieten. De deur was inderdaad nog open dus we konden naar binnen, in het pikkedonker! Door een beetje bij te schijnen met een mobiel konden we een beetje zien waar we liepen totdat we wat hoorden!! We schrokken ons collectief een ongeluk, want ja, een donker verlaten fort midden in de nacht, wie weet wat daar rondspookt! Het bleek een vleermuis te zijn! Er was ook nog een bovenverdieping, dus ook dat deel hebben we grondig geïnspecteerd! Er lagen oude bedden en wapens van toen (waarom hebben we onze tenten eigenlijk opgezet?), dus het was nog best leerzaam ook! =P

Eenmaal buiten hebben we nog even wat chips op en een cola (dat hadden we nog wel) en zijn we maar naar bed gegaan, hopend dat we niet ontdekt zouden worden. De wekker werd gezet om 06.00, zodat we voordat het licht werd weer konden inpakken en wegwezen!

Wat een avontuur, maar morgen gaan we toch echt weer op zoek naar een hotel/hostel!

Dag 8: Milano! Toch?

Ola! (das een ander land)
Goed, waar waren we gebleven! We typen dit nu thuis, dus nu is het alweer ff goed nadenken wat er allemaal gebeurd is! :D

Maargoed:
Na een heerlijk nachtje slapen in de airco van ons veelste luxe hotel was het tijd om Milaan nu goed te gaan ontdekken! Maaar eerst een potje zwemmen!

We waren al gewezen op het grote zwembad dat een paar honderd meter van ons hotel lag, een aangezien het weer een snikhete dag leek te worden, leek dit een goed plan!
Na het betalen van 5 euro oid kreeg je toegang tot een vrij groot zwembad met daarom grasveldjes en bankjes om te chillen. Uiteraard namen we zo snel we konden een duik in het frisse water! Totdat.. de in grote getalen aanwezige badmeesters/meesterinnen tegen ons liepen te brullen! Uiteraard snapte wij niks van het verhaal, tot een badmeesterdame naar ons toe kwam en gebaarde dat we een badmuts opmoesten hier.. Great..

Nu is dit niet ongewoon in Italie en Frankrijk, maar voor ons was het toch nieuw. In het gebouwtje aan de andere kant van het bad verkochten ze deze mutsies. Voor een nogal onredelijke prijs van 3euro kregen wij 3 over-sized condooms in onze handen gedrukt..
Alsof het nog niet erg genoeg was dat we zon ding op moesten, kregen we hem nog in de meest opvallende kleur..Rood..

Na veel gemopper en gezeur dan toch maar de mutsen opgedaan (en daarmee de bloedvoer naar ons hoofd permanent af te sluiten) doken we als 3 Pinkeltjes het water in. Het water was goed vertoeven en langs de kant ook, dus we waren toch nog maar even gebleven.

Om een uur of half 1 terug naar het hotel, even omkleden en de metro in, want we hadden nog steeds weinig van Milaan gezien! Op de kaart hadden we een soort van centrum geindentificeerd en daar lag ook een oud slot (niet zon ding met een sleutel, maar zon groot huis uit de middeleeuwen, je weetwel). Het slot/fort was erg cool, en nog in goede staat. In het slot zat ook een museum, met daarin een groot deel dat over instrumenten van die tijd ging, dus dat was wel interessant (jaja cultuur!).

Na het slot wel gezien te hebben dachten we door te hebben waar het centrum was! Na een stukje lopen kwamen we inderdaad wat drukkere straatjes tegen en een enorme kerk! Dit bleek de Dom van Milaan te zijn (Duomo). Een schitterend ding met enorm gedetaileerde deur en muren. Hij is 157 hoog en 92 breed (wikipedia hurrah!), dus het was echt een grote kerk! Euh dom!

Binnen hebben we een tijdje rondgelopen, gekeken naar de mooie loodramen en alle pracht en praal die wel vaker in kerken van Romeinse stijl gevonden kunnen worden (veel Engelen en heiligen). Toen we Wil weer gevonden hadden (die waren we kwijt in de Dom) konden we gelijk naar een soort overdekt winkelcentrum. Hier zaten alle dikke merken, zoals Gucci, Prada, D&G etc! Hier is het natuurlijk alleen kijken, kijken, niet kopen, dus maar hard doorgelopen! Buiten troffen we nog een standbeeld aan, maar dat was het dan wel weer.Wel allemaal erg mooi, maar we hadden toch wel wat meer verwacht van het grote Milaan!
Dan maar op zoek naar wat kroegen en restaurants! We hadden in een souvenirwinkeltje gekeken naar de hotspots (uiteraard het boekje niet gekocht, we zijn toch Hollanders!) en we hadden een plek gevonden. Na een kort stukje in de metro stapten we uit bij de beoogde hippe straat. Echter dit stelde ook niet zo heel veel voor. Eerst maar even een biertje drinken en dan de straat uitlopen. Hadden we al gezegd dat het bier 6 tot 8 euro per glas/flesje kost? Zoja, dan zeg ik het hier nog eens, want verdorie, een terrasje pakken is er niet bij hoor!

De 2 straten die aan een kanaal lagen vielen vies tegen qua restaurants en terrasjes, dus maar weer verder zoeken! Op de weg naar de metro kwamen we nog wel toevallig een matig restaurantje tegen waar je voor redelijke prijs kon eten. Dat maar gedaan, maar het mineraalwater kon de slechte smaak van Milaan so far nog niet wegspoelen!We besloten het 'centrum' nog maar weer op te zoeken, om te kijken wat we daar vonden. Bij een ober op een terrasje nog gevraagd of hij wat wist. Hij wist naast de straat waar we al geweest waren nog wel een plek. Met de metro erheen,maar helaas we konden weinig tot niets vinden! Toen zijn we maar naar het hotel afgedropen..

Milaan is blijkbaar een stad waar je precies moet weten waar alles zit, we hebben er alles aan gedaan, maar hebben weinig spectaculairs kunnen vinden (op de Dom na dan). Wellicht hadden we te grote verwachtingen van het grote Milaan, maar goed, dan nog maar even van het hotel genieten!

Morgen richting de Franse kust! Italie is goed voor ons geweest, maar tijd voor een nieuw land!

Dag 7: Milano!

Goedemorgen Modena! Na gewekt te zijn door een schoonmaakster die een heel verhaal in het Italiaans tegen onze half slapende persoontjes aantetterde besloten we toch maar op te staan. Vandaag zouden we tenslotte vertrekken naar het grote Milaan! Spullen pakken uitchecken, auto inladen en gaan. Je zou er bijna aan gaan wennen!

Onderweg besloten we eerst nog even langs de supermercado te gaan, aangezien onze supplies van het begin van de trip min of meer wel op waren of anders in ieder geval gesmolten. Na wat water voedsel en plastic bestek ingeslagen te hebben, hebben we even ontbeten op het parkeerterrein van de supermarkt. Toen was het tijd om Truus in te stellen op het Hostel dat we op het oog hadden. Magen weer gevuld en de weg weer op, Milano here we come!

Na een niet al te lange doch vrij eentonige rit kwamen we dan Milaan binnen. Het was al snel te zien dat dit toch echt wel een grote stad was. Het geheel zag er toch wat moderner uit dan een Modena bijvoorbeeld. Na een flinke rit door de stad heen kwamen we uiteindelijk volgens Truus (onze tom tom mevrouw) aan op onze bestemming. Hier was nog weinig van te zien maar na een kleine wandeling hadden we het hostel dan toch gevonden.

Hup, wij naar binnen, eens kijken of hier nog een slaapplaats te scoren valt. Slapen bleek mogelijk, maar dan wel weer in een slaapzaal met anderen. Begrijp ons niet verkeerd, die 2 engelse dudes waren best aardig en we hebben achteraf best kunnen lachen om die mysterieuze dude maar onze voorkeur ging toch echt uit naar een eigen kamer.

Toen Truus maar ingeschakeld om het dichtstbijzijnde hotel op te sporen en daarna meteen dat hotel gebeld of er nog plek was. Dat was er dus wij er op af. De prijs was lager dan het hostel dus dat zat wel goed, alleen kijken of het geen krot is… Wij na enig zoeken aangekomen, dit bleek niet bepaald een krot, eerder moeilijk te geloven dat we dit kregen voor deze prijs. Een kamer met TV en airco (godsgeschenk hier in milaan!) en vrij luxe inrichting! Tot drie keer toe geïnformeerd of we niet toevallig in de maling genomen werden voor deze prijs maar zover we nu weten nog altijd niet. We betaling pas bij vertrek dus mochten we hier over de prijs aan het rellen zijn dan horen jullie het wel!

Aaanyway…toen we hier op de kamer aankwamen hebben we eerst maar eens een dutje gedaan. Het was erg warm buiten en de airco was wel erg lekker. Toen we wakker werden zijn we maar eens op pad gegaan. Sleutel ingeleverd en een stuk gewandeld richting een metrostation wat we eerder gezien hadden een stuk verder. Een kaart hadden we nog niet, maar een kaart op het bushokje leerde ons dat er een centraal station was in Milaan dus besloten we daar maar heen te gaan. Hier is vast wel wat te vinden.. Na het metro station gevonden te hebben bleek dat we voor ruim 5 euro al een kaart hadden voor 2 dagen onbeperkt reizen! Geen geld, dus wij meteen de metro ingestapt. Al snel bleek echter een gedeelte van onze metrobaan richting centraal station kapoet te zijn, of in ieder geval afgesloten. Onze metro ging niet verder maar de lokale Italianen hielpen ons arme toeristen verder. Een vrouw kwam een heel verhaal in temperamentvol Italiaans tegen ons ophangen en toen ze doorkreeg dat we het niet begrepen vroeg ze een passante voorbijganger die wel engels sprak haar verhaal te vertalen. We moesten dus een vervangende bus pakken en dan verder met de metro. Zo gezegd zo gediggy daan, na een reisje van metro bus metro kwamen we uiteindelijk aan op centraal station.

En wat voor een, wederom een enorm stijlvol monument zoals we van de Italianen wel gewend zijn! Een ding miste we echter nog en dat was een kaart van de stad. Misschien handig als we nog dat hotel van ons een keer terug willen vinden… Navraag bij een supermarkt waar we een kaart konden scoren leverde niet veel op, navraag bij een frisdrankverkoper voor het centraal station wel. Hij verkocht eigenlijk geen kaarten maar had er zelf een op zak waar hij wel voor 1 euro afstand van wilde doen. Prima, hij een euro en wij een kaart, goede deal!

Toen nog es een echte italiaanse Big Mac naar binnen gewerkt, want het was inmiddels al weer tijd om de magen te vullen! In de McDonalds kregen we het idee om een mooi gekleurd vierkant op de kaart op te zoeken aangezien dit er het meest interessant uitzag op de kaart. Dus na de maaltijd wij de metro in. Eenmaal aangekomen bleek het een leeg evenemententerrein, niet bepaald de moeite waard! Misschien moesten we ons morgen maar eens wat meer informeren over de stad!

Toen maar richting hotel vertrokken, er stond nog koude Hertog Jan op ons te wachten in onze mini bar! Ook is er hier een internet PC beschikbaar dus kunnen we jullie weer eens op de hoogte stellen van onze doldwaze avonturen! Ik kap em af, morgen misschien meer nieuws uit een zonovergoten milaan!

Arivedecci!

Dag 6: Even rustig aan

Dag 6

Goedesmorgens deze morgen! Nou ja goed...na een nacht zonder wazige engelsen en mysterieuze figuren die in je nest liggen werd het nu toch weer tijd om de weg op te gaan. Maar zoals bekend kent Venetie nog altijd geen autowegen dus dat werd spullen pakken en sjouwen richting parkeergarage buiten de stad. Terug was gelukkig wel makkelijker, het was nog vroeg en nog niet zo warm en we wisten nu in ieder geval min of meer waar we naar toe liepen. Uiteindelijk waren we binnen no time naar de parkeergarage gewaggeld en na een godsvermogen aan pleuro's de automaat in gegooid te hebben mochten we de parkeergarage verlaten en onze weg vervolgen (De flesjes water die we na het betalen nog even uit de automaat wilde halen ontketende nog wel een halve oorlog tussen mens en machine maar dat terzijde). Maargoed misschien handig als we eerst eens bedenken waar we naar toe gaan.

We waren het er al over eens dat we een iets rustiger stadje wilden bezoeken en ook strand stond hoog op ons lijstje. Uiteindelijk prikte we op de kaart het nietige Porto Garibaldi, wat aan de kust lag als eerste checkpoint voor onze tomtom (Truus!). Na een paar uurtjes rijden waren we gearriveerd in dit pittoreske kustdorpje en na enig rondrijden vonden we een groot grasveld wat dienst deed als parkeerplaats. Met zwembroek en handdoek onder de arm uit de auto gesprongen, op naar het strand! Onderweg viel het op dat er op een Fransoos na geen enkele auto van buiten Italië kwam.

Onderweg naar het strand zagen we italiaanse families met ze allen aan tafel in de tuin zitten kanen, zoals je wel es op tv ziet in pizza reclames! Na een paar minuten waggelen kwamen we aan op het strand.

We besloten eerst maar eens wat te gaan happen want het was al begin van de middag en het ontbijt was er een beetje bij ingeschoten. Maar eens een blik op de kaart werpen....hmmm wel leuk dat we de toeristische plekken verlaten maar geen enkele engelse vertaling op de kaart dus maar gokken wat je krijgt! Ook het personeel sprak haast geen woord engels dus het ANWB boekje sleepte ons door dit debacle heen gelukkig. Na allen een broodje gegeten te hebben (broodjes spek en ...briljant! Een pannenkoek met Nutella :D) waren we klaar om het strand op te gaan!....niet...zonnebrand vergeten.. Effe heen en weer en toen konden we eindelijk genieten van zon zee en strand. Voorzichtig stapte we het water in met de verwachting dat dit wel eens ijskoud zou kunnen zijn...not.. alsof je in bad stapt, heerlijk water! Dit was lekker dobberen en af en toe even op de handdoek een boek of tijdschrift lezen, het betere werk!

Porto Garibaldi was echter niet echt een plaats waar je een overnachting vind en daarbij is er buiten het strand niet veel te doen dus op het strand de kaart er maar weer bij gepakt. Wat zullen we eens als eindbestemming nemen voor vanavond? Modena? Parma? Piacenza? We besloten op te drogen en de weg weer op te gaan. Voorlopig maar eens naar Modena tijden en kijken of het bevalt. Als dat niet zo is kunnen we altijd nog verder... Na een in zwembroek geklede rit kwamen we zonder al te veel moeite aan in Modena, precies bij het Hostel dat we op het oog hadden.

Modena zag er op het oog best gezellig uit, een typisch Italiaans stadje en niet zo enorm toeristisch en druk. We besloten de kampen hier op te slaan, zeker nadat we een tafelvoetbaltafel zagen staan in de lobby van het hostel! Parkeren kon voor de deur van het hostel dus we konden meteen al onze troep zo onze hotelkamer in kieperen. Zodra we dat gedaan hadden was het tijd om eens rond te kijken in dit stadje. Het was toch inmiddels wel tijd om wat te nassen, zo'n pannekoek nutella kun je niet op leven. Een kaart van het centrum opgehaald bij de receptie van het hostel en de wijde wereld ingetrokken. Een of ander piazzo centrale gebeuren bleek het grote centrum te zijn maar hoewel het gebouw wat er bij stond indrukwekkend was bleek er niet veel te kanen te scoren.

Dus wij het maar op een rondwandelen gezet, in de hoop dat we wat zouden vinden. Na een tijdje hadden we zelfs elke random shoarma zaak binnen willen lopen, iets te eten was hier blijkbaar niet te vinden... totdat we ineens een zijstraat inliepen en een klein terrasje vonden. Een korte blik op de kaart overtuigde ons hier maar een hapje te doen. Al snel kwam een Italiaanse vrouw ons de kaart brengen en we kregen meteen bronwater (ook modena is WARM!) en broodjes. Daaf en Wil hadden hun zinnen gezet op Ravioli en Kef zag een steak staan van 5 euro per KG! Ook bleken ze bier te hebben in grote flessen, we kregen bier in een soort champagne fles, koud gehouden in een emmer ijs. Streek gebrouwen bier, wat volgens de vrouw die ons serveerde door haar broer was gebrouwen. Goed spul! En nog beter te betalen dan al het import bier ook. Ik zeg win-win!

Toen kwamen de maaltijden en vooral de steak van Kef was enorm! De grootste steak die ik ooit heb gezien! Na een geweldig diner afgesloten met een bakje koffie was het tijd om weer terug te keren naar het hotel. Maar eerst nog even de rekening betalen...een kleine misvatting, 5 euro per KG was waarschijnlijk niet per kilo maar per 100gram...de steak was namelijk 50 euro! Een geweldige hap vlees, maar ook een geweldige hap uit het vakantiebudget! Maar goed niet getreurd, dan zetten we Kef gewoon de rest van de vakantie in de MacDonalds. Toen maar naar het hotel gewaggeld waar we het niet konde laten nog even te tafelvoetballen. Na een paar zwaarbevochten potten en daarmee het halve hostel wakker gehouden te hebben besloten we na even chillen te gaan slapen.

Morgen de trip naar het grote Milaan!

Dag 5: Bella Venezia!

Dag 5

Opstaan was direct al een vreemde bedoeling. Ik (Daaf) werd wakker, met 1 meter naast me een slapende Engelsman met zijn mond wagenwijd open.. Ah well, omkleden en op pad dan maar! Buiten bleek het schitterend weer te zijn, geen wolken te zien, dus dat beloofde veel goeds. Even snel de supermarkt leeggeroofd en een broodje gegeten aan een kanaaltje. Het grappige van Venetie is, dat je in feite niet hoef te zoeken naar een mooi gebouw of trekpleister. De hele stad is een trekpleister en je hoeft maar stil te staan en je kan een zooi aanzichtkaart waardige kiekjes schieten! Gondels die onder bruggen doorvaren door de kleine kanaaltjes, enorm smalle steegjes waar je maar net in de breedte door kan en mooi oude gebouwen. Ons eerste doel was het San Marco plein, nu met mooi weer. En mooi was het, het was gelijk ook enorm warm! 30+ was vanaf die dag geen raar iets meer.

Het San Marco was schitterend! Overal om je heen zag je grote theatrale gebouwen met grote torens met klokken erin. Engelen en leeuwen in beeldhouwwerken, musea en paleizen. Ook was er live muziek, violen en piano op het terras met bedienden in witte kostuums! You name it, het stond daar! In de regenachtige avond daarvoor hadden we ontdekt dat we vlak achter het San Marco (overigens vernoemd naar onze eigen Marco van Basten!) het Hard Rockcafe zat.

Deze bezoeken we altijd als we in een stad zijn (zie USA blog) dus deze ook! In het HardRock kun je lekker Amerikaans eten, wat zoveel wil zeggen als: veel, vet en gratis bijvullen van je drankjes! Na zeer vol te zitten gingen op pad voor ons 2e doel, een boot rit! Helaas niet een gondelritje, want dit bleek toch wel erg prijzig te zijn! Het San Marco loopt uit op op zee, waar genoeg boten zijn te vinden. Vanwege het feit dat er helemaal geen wegen zijn in Venetie geschikt voor auto's, gaat alles met bootjes. De bevoorrading van winkels, het vuilnis (jaja, de vuilnisboot) en de metro!! Er staan platformen waarop je kan wachten op diverse lijnen die met een middelgrote boot worden afgevaren.

We waren eerst van plan om een van deze metro's door de Grande Canal te nemen (het hoofdkanaal wat dwars door Venetie heen loopt), maar van een vriendelijke Duitse ober in het Hardrock hadden wij vernomen dat op een van de eilanden van Venetie een mooi strand lag. Met de boot dus naar Lido. Daar aangekomen was dit gelijk een hele andere wereld, met nieuwe gebouwen en auto's! Heel gek dat je na een dag zonder auto's om je heen, je er echt weer aan moet wennen. Na een stukje lopen kwamen we inderdaad op een schitterend strand met heerlijk warm helder water. We konden echter niet te lang blijven liggen, want Venetie was calling!

Met de metro terug naar het hoofdeiland en gelijk door de Grande Canal. Een van de eindstations op deze route, stopt vlakbij ons hotel en aangezien we nu al wat meer ervaren waren in het dolen in de steegjes waren we al snel bij het hostel. We waren van te voren al ingelicht dat we van kamer moesten switchen, en bij ons geluk kregen we nu onze eigen kamer! Hoera!

Na even goed douchen om al het zand van het strand eraf te spoelen en even uitrusten. Maar geen tijd om lang te rusten, de buiken begonnen alweer te rommelen! Uiteindelijk vonden we een terras met live muziek. Een kale Italiaan die prachtige piano speelde. Lekker pizza eten met enorm goeie muziek erbij, prima! Wij besloten (omdat het zo goed was) na elke nummer flink te klappen om dit te laten blijken. Een brede witte glimlach was de reactie van de toetsenist, alleen de rest van het terras klapte niet! Na lang volhouden, was het ons uiteindelijk gelukt om het hele terras aan het klappen te krijgen na een nummer en waren we de dikste vrienden met de pianist! De pianist stelde voor de gein voor om het geld 50/50 te delen, wij hebben de vriendelijk man uitgelegd dat we het toch echt niet voor minder van 60/40 deden! ?

Na het eten hebben we nog een beetje rondgebanjerd in het mooi Venice en nog een drankje gedaan in een relaxed terrasje (waar ze Leffe schonken!). Helaas was het weer half 1 bedtijd, dus gingen we maar tevreden naar ons hostel terug. Het was een hele lange warme dag, maar mijn god wat is Venetie een mooie stad. Deze stad is met niets te vergelijken, en zolang je met de toeristen en de daardoor aangetrokken troep-verkopers om kan gaan, moet je er een keer geweest zijn!

Vanwege de enorm drukke dagen in Venetie en aangezien we erg goed op schema lagen, besloten we om een stukje om te rijden alvorens naar Milaan te gaan. Een stukje zuidelijker langs de Oostkust van Italie. Even een rustig plaatsje bezoeken om bij te komen van het drukke Venetie. Maar welk plaatsje en waar? Dat zien we morgen wel! Buenasera!! (Goedenavond!)

Dag 4: To Venezia!

Dag 4

Zonnige groeten uit Italië! Althans, dat duurde nog een tijdje voordat we dat konden zeggen. Vandaag stond de rit van Innsbruck naar Venetië (dat klinkt al goed) door o.a. de Brennerpas. Helaas vertokken we uit Innsbruck zoals we aangekomen waren.. met regen.. Al heel snel waren we bij de Italiaanse grens (Oostenrijk is een land in de breedte blijkbaar, van Noord naar Zuid is zo gedaan), en daar werd het al beter weer! Direct over de grens viel ook al gelijk op dat we echt geen woord konden lezen op de verkeersborden! Met enige verbeelding kon je sommige worden wel afleiden, maar het hield niet over! In Duitsland en in Oostenrijk konden we met een aardig woordje Duits (daaf tenminste :P) nog erg ver komen! Na een stukje Italie ingereden te zijn, was het tijd om even een snelle lunch mee te pakken.

Toen we uit de auto stapten bij een tankstation met supermarktje, viel gelijk al op dat het al een flink stukje warmer was geworden, zei het wel nog bewolkt. In het restaurantje konden we ons al kostelijk vermaken met de mooi Italiaanse taal. Vooral de oude man achter de kassa ratelde maar door in het dromerige Italiaans. Ze praten allemaal als Mario, met een extra e achter alle woorden, verlengde woorden en superrrsnel! Uiteindelijk was het ons gelukt om een broodje te bestellen. Wil en Daaf gingen voor een lekker warm Italiaans broodje. En bij de goden, wat was die lekker zeg. Met Italiaanse kaas en ham erop! Hierna vervolgde we onze weg door wat inmiddels al een flink andere omgeving begon te worden. Weg rijdend van de bergen, en door het vlakke landschap. Sterker nog, het landschap en de wegen werden na een tijd flink saai! De rit naar Venetie was toch al een stuk langer dan we van te voren hadden bekeken, i.p.v. 3.5 uur waren het al gauw 5.5 uur rijden. Dan eindelijk kwam Venetie op de borden!! Na de lange rit dachten we er al te zijn, totdat de TomTom begon te stotteren. Ze (de TomTom heet bij ons Truus, dus een ze) kon de laatste paar honderd meter naar ons hotel niet bevatten. Als een gevolg daarvan ging het voor Venetie al fout. We namen een verkeerde afslag en belanden naast de snelweg in niemandsland! Gelukkig na een beetje ronddolen kwamen we al snel op de snelweg en na een stukje terugrijden zaten we weer op de goede route.

Uiteindelijk reden we een brug over en in de verte zagen we al de mooi gebouwen en torens.. Alleen, hoe kwamen we daar? De hoofdweg over de brug hield opeens op en de enige optie was om terug te draaien. Wat bleek.. Aangezien wij zo'n stelletje onnozele onvoorbereide koekebakkers zijn, wisten we niet dat er helemaal geen auto's in Venetie kunne komen! Uiteraard wisten we van de kanalen en bruggetjes, maar er komen dus geen auto's in Venetie. Na een stuk terug gereden te hebben en weer over de brug gegaan te zijn, hebben we de auto in parkeergarage gezet. Aangezien het ver lopen was, hebben we een selectie van spullen in de auto gelaten en zijn we gaan wandelen.

Ondertussen was het al flink warm, dus het was zweten geblazen! Eenmaal de loopbrug over, zag je gelijk het mooie Venetie. Hoe cliche dit ook klinkt, het is met geen pen/toetsenbord te beschrijven. Alles mooi en oud, kanalen en bootjes overal. Elke muur is wel beschilderd of versierd met een beeldhouwwerk. Helaas is Toerist-technisch minder prettig! Nergens borden of aanwijzingen, en het mooiste was, we wisten alleen de naam een nummer van ons hotel! Alsmaar rechtdoor lopen dan maar! Uiteindelijk vonden we wel 2371B, maar helaas we moesten 2372 hebben! Dit bleek dus aan de andere kant van een kanaal te zitten (wat later een veelvoorkomend probleem zou blijken). Twijfelend liepen we het hostel in, want het zag er uit als een oude school/klooster (bleek een oude school te zijn) inclusief oude grote poort en binnenplaats. Ter illustratie, we waren om 15.00 in feite al bij Venetie, maar na verkeerd rijden, parkeren, ver lopen en verdwalen was het inmiddels 17.45!! Het hostel bleek vrij vol te zitten en we werden in een slaapzaal gegooid! Dit had geen van ons nog meegemaakt, dus een nieuwe ervaring erbij! We zaten met 2 engelse op een kamer van 7 bedden.

Aardige gasten (fair enough!) maar toch zit je minder op je gemak! Maar goed, gelijk op pad, want het was al laat! Tot ieder verbazing (en groot verdriet van Daaf) was het slechte weer ons achtervolgd, want het werd enorm donker! Rond de tijd dat we bij DE attractie van Venetie aankwamen, het San Marco plein, begon het te hozen. Toen besloten we om maar ergens wat goedkoops te eten en de verdere ontdekking van Venetie tot de volgende dag uit te stellen. Terug naar het hotel! Althans, dat bleek moeilijk dan gezegd. De engelse roommates hadden al gezegd dat het een 'f*cking maze' was, en dat ondervonden we zelf. Door de bizar smalle steegjes en bruggetjes lijkt alles op elkaar. Als je denkt het goede weggetje ingeslagen te zijn, kom je uit op een kanaal.. Als dit vaak genoeg gebeurd, raak je flink de weg kwijt! Uiteindelijk door de nummers te volgen kwamen we wel in de buurt en vonden we uiteindelijk de goede weg naar het hotel.

Op die goede weg, zagen we een schitterend dakterras en besloten we toch nog even een drankje te pakken (het was inmiddels weer droog). Het was beneden een karige ijssalon maar boven een schitterende loungenbar/club. Zo'n club waar alleen de upper-class komt zeg maar! Buiten werden we ook verwelkomd als koningen, terwijl we alleen een cocktail wilden bestellen! Toen we 10 minuten op het terras zaten kwam er 2 bloedmooie dames langs, met aan hun arm ehm. Minder aantrekkelijke mannen. Wij waren uiteraard zeer verbaasd, maar al gauw leek het erop dat deze aardige heren de eigenaren van de tent waren. Al gauw kwamen de speculaties dat het hier om de maffia ging, dus we hebben maar niet meer richting de mooie vrouwen gekeken! De bediening in de tent was zo slecht (alle aandacht ging naar de 'maffia tafel', dat we zo snel mogelijk weer weggingen na de cocktails.

Bij terugkomst in het hostel (had ik al gezegd dat we een bedtijd hadden van 00.30? :/ Zo laat ging de poort van het gebouw dicht..) bleken onze kamergenoten al te slapen! Licht aan gedaan en wat zagen we: In 'Wil zijn bed' lag een wazige dude! Een mysterieuze vreemdeling die blijkbaar maling had aan de spullen die we hadden gebruikt om onze bedden te reserveren! Keihard lachen was er niet bij, dus maar stilletjes in de andere bedden gaan liggen. Morgen Venetie poging 2! Ciao!!

Dag 3: In Innsbruck!

Dag 3

Rise and shine vanmorgen! Nou ja alles op z'n gemak.. Nog net even besloten het ontbijt mee te pikken. Een goede bodem gelegd met broodjes kaas en de altijd aanwezige chocolade cake. En uiteraard een sterke bak leut om de dag een kickstart te geven. Daarna wederom alles op z'n gemak, het internet even gechecked en eens door de folders gebladerd wat er zoal te doen was in dit pittoreske dorpje. Veel musea en culturele liflafjes maar wat ons echt in het oog sprong was de cablecar die ons naar de top van de berg zou brengen! We waren het er al snel over eens dat we nu we toch in oostenrijk waren de bergen in wilden. Na nog even een potje rustig aan wakker worden op de hotelkamer hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn we met de kaart in de hand vertrokken richting het vertrekpunt van deze kabelbaan. Gelukkig was dit vlakbij het centrum en die wisten we inmiddels al te vinden dus in no time hadden we dit station gevonden wat in principe niet meer was dan een verkapt metro station. Na een kaartje te hebben gekocht voor het hoogste punt (tja we zijn er nou toch, je doet het goed of je doet het niet!) stapte we in een soort futuristisch metro karretje en zoefde we een donkere tunnel in. Na een korte tijd bleek al dat dit niet zomaar een metro was, de baan ging al snel bizar stijl omhoog.

In een paar minuten stopte de metro op het eerste overstap punt op de berg en we besloten eerst vanaf hier het uitzicht te bewonderen. Het eerste wat ons meteen in het oog sprong was een mooi dak terras waar we besloten eens een lekkere koude red bull te drinken. Opzich was dit een geslaagd plan alleen brak ons de wespen plaag (op deze hoogte nog!) wel een beetje op. Die gasten vliegen nog een aardig eindje omhoog met die kleine vleugeltjes.. Nadat we een beetje bekomen waren van dit nu al schitterende uitzicht besloten we ons te wagen aan de volgende klim. Dit keer mochten we in een echte kabel kar stappen en gingen we pas echt goed de hoogte in. De klim zelf was al heel mooi, het uitzicht uit zo'n kar is adembenemend als je aan zo'n kabeltje boven de steile bergwand zweeft. Het was (helaas?) maar een korte rit en voor we het wisten waren we al op het tweede punt beland op de berg. Toen we uit de kar stapte klonk ons meteen al de olijke anton aus tirol muziek tegemoet en een blik over de rand van het terras deed ons meteen weer goed beseffen dat dit oostenrijk was. Het terras bij het stationnetje was gezellig maar geijkte paden zijn voor losers, dus wij verlieten meteen het terras, gingen het hek door voor een klein stukje hiken.

Gelukkig zijn wij altijd goed voorbereid op klimmen, altijd voorzien van goede klimschoenen en dergelijke!... nou goed dit werd dus weer stappen en glijden op de sneakers in de bergen van tirol...haha. Nu zijn we inmiddels na de grand canyon wel ervaren in het hiken op sneakers dus na korte tijd waren we al op een stuk beland waar we even konden zitten en van het uitzicht konden genieten. Wat een stilte, wat een rust! Op bijna 2000 meter hoogte hoor je haast de geluiden van de stad niet meer en het enige wat de rust verstoord is het geklingel van de bellen die om de berggeiten om hun nek hebben hangen. Een mooi moment van bezinning, totdat een ander geluid de rust verstoorde. Namelijk het gerammel van onze magen!

Hierop zijn we teruggegaan naar het station waar we aangekomen waren met de cablecar. Hier was namelijk een restaurantje bij met een terrasje aan de bergrand. Hier hebben we onszelf eens getrakteerd op een bord patat en daaf waagde zich zelfs aan een frankfurter worst. Ook konden we het niet laten een apfelstrudel te bestellen, we zijn niet voor niks in oostenrijk! Nadat de honger gestild was en de buikjes rond waren was het tijd voor de laatste klim.

Hier stapten we in een vergelijkbare cable car als die van de vorige keer en nu gingen we echt richting de top. Het viel op dat we nog maar een van de weinige waren die echt de top bezochten. Wederom een korte maar mooie rit in de cable car en voor we het wisten waren we al boven. Zodra we het station uitliepen was er meteen een viewing point die ons een prachtige blik op Innsbruck zou moeten geven... alleen effe jammer dat er net een wolk tussen hangt! Maar goed toen we nu toch bijna bij de top zijn kunnen we maar beter helemaal naar boven. Een klein stukje lopen bracht ons op de top vanwaar we nu ook uitzicht hadden wat er zich aan de andere kant van de berg afspeelde..WOW! Wat een uitzicht. Het leek weer net alsof we tegen een ansichtkaart aankeken. Een prachtig ongerept berglandschap waar nog nooit een mens is geweest (althans zo leek het in ieder geval). Ook ontdekten we een stuk sneeuw op de berg en na enig klim en klauter werk konden we de sneeuw ook met onze eigen handen aanraken. Sneeuw in augustus het moet niet gekker worden. Een sneeuwballengevecht hebben we maar achterwege gelaten, we wilden nog even naar het hoogste punt van de berg. Hier hadden we even een mooi moment om bij te komen van al dit geklauter.

Na enige tijd chillen was het tijd om naar beneden te vertrekken. We wilden niet de laatse cable kar missen want zonder tent bovenop de berg slapen is nog best fris! Gelukkig ging dit allemaal van een leien dakje en voor we het wisten waren we weer beneden. Even de tijd genomen om uit te rusten en een kort uiltje te knappen in het hotel voordat we weer op pad gingen om wat te nassen te scoren. Na het uit eten gaan van gister zochten we het nu maar iets goedkoper op en voor een eurootje of tien wisten we ons helemaal vol te stoppen met pizza. Nu was het tijd om een lekker pilsje te drinken op onze laatste avond in Innsbruck. Een paar stappen het centrum uit bracht ons bij een beachbar aan de rivier de Inn (ja de Inn waar de Bruck over heen loopt!). Gooi wat zand neer, wat strandstoelen en palmbomen er in en voila! Een zeer geschikte chilltoko! Hier en daar nog wat pilserijen gedronken en redelijk vroeg weer terug naar het hotel gegaan, morgen verlaten we oostenrijk tenslotte alweer! We stappen zo nog even naar beneden om de verhalen van de afgelopen dagen op de blog te zetten en hopen jullie zo snel mogelijk ook de groeten te doen vanuit een zonnig Italie! Tschuss!